DROBNOSKALOWA TURBULENCJA W PROC. MIESZANIA CHMURY Z OTOCZENIEM…

Dokładne poznanie wlaściwości plastycznych materiałów, a w tym metali, w warunkach obciażeń dynamicznych stanowi poważny problem techniczny. Wiadomo jest już od dość dawna, że właściwości plastyczne większości materiałów zależne są od prędkości odkształcenia i temperatury, od historii predkości odkształcenia i historii temperatury, a także od mikrostruktury materiału. Dla predkości odkształcenia wyższych od 10s-1, wrażliwość na prędkość odkształcenia większości metali i ich stopów znacznie wzrasta i w związku z tym dla sformułowania zależności konstytutywnych potrzebne są dokładne badania dosświadczalne w szerokim zakresie prędkosci odkształcenia od 10-4 s-1 do 106 s-1. Jedna z istniejących trudności w badaniach doświadczalnych przy wysokich prędkościach odkształcenia jest zjawisko lokalizacji odkształcenia w badanej próbce. Zjawisko to występuje szczególnie w próbkach badanych na rozciąganie oraz skręcanie. Mniej wrażliwe na powstanie lokalizacji odkształcenia są próbki poddane dynamicznemu ściskaniu. Podstawowa doświadczalna metoda stosowana najczęściej dla określenia plastycznych właściwości metali w zakresie prędkości odkształcenia wyższych od 104s-1 jest metoda Direct Impact Compression Test (DICT), będąca modyfikacją znanej metody Hopkinson Pressure Bar (HPB)– modyfikacja ta polega na bezpośrednim uderzeniu pręta pocisku w badaną próbkę, opartą o sprężysty pręt pomiarowy