UNIWERSYTETY LUDOWE W POLSKIEJ MYŚLI PEDAGOGICZNEJ DO KOŃCA II WOJNY ŚWIATOWEJ Inne, Nauki humanistyczne

„Przedmiotem zainteresowań badawczych w tym opracowaniu jest miejsce uniwersytetów ludowych
w polskiej teorii i praktyce oświatowo-wychowawczej do końca II wojny światowej. Jako cezurę dla prowadzo-
nych rozważań przyjęto lata 1869-1945. Dolną granicę rozważań wyznacza pierwsze doniesienie na temat uni-
wersytetów ludowych w języku polskim, które pojawiło się na łamach lwowskiej „Szkoły”. Za górną granicę roz-
ważań poprowadzonych w pracy przyjęto zaś zakończenie okupacji i II wojny światowej.
[…] Praca ma charakter monografii, której nadano układ chronologiczno-problemowy. Rozprawę tworzą
cztery rozdziały. W pierwszym ukazane zostały zagadnienia dotyczące sposobów zaznajamiania się Polaków ze
skandynawską ideą. W drugim podjęto wątki odnoszące się do pierwszych prób wykorzystania rozwiązań z Pół-
nocy w przestrzeni społecznej polskiej wsi. Rozdział trzeci, najobszerniejszy, prezentuje kwestie dotyczące kon-
cepcji oraz działalności praktycznej uniwersytetów ludowych w okresie międzywojnia. W ostatnim, czwartym,
podjęte zostały zagadnienia związane z tym typem działalności oświatowo-wychowawczej z czasów wojny. Ca-
łość uzupełniono zakończeniem. Monografię zamyka zestawienie bibliograficzne, prezentujące wybór źródeł
i opracowań wykorzystanych do jej przygotowania, i wykaz tabel” (ze wstępu)