Książka U źródeł modernizmu Józefa Rykwerta (tłum. Ewa Klekot) ma swoje niezaprzeczalne miejsce w kanonie publikacji z zakresu teorii i historii architektury.
Autor podsumował w niej nowatorski program nauczania historii architektury, który wprowadził w latach 1968–1978 na Uniwersytecie Essex w Colchester. Rykwert do perfekcji opanował sztukę tłumaczenia architektury europejskiej, a wokół architektonicznych fenomenów z lat 1660–1780 i z początków nowoczesności stworzył niezwykły obraz dwóch wieków historii, które prześledził z rzadko dziś spotykaną erudycją.
Logiczne analogie, swobodne skojarzenia, erudycyjna anegdotyczność, subtelna ironia, trafne puenty, barwne, a jednocześnie precyzyjne opisy architektury, to cechy pisarstwa, które odnajdujemy w pracach naukowych Rykwerta. (…) Lektura U źródeł modernizmu… przypomina kontemplację ogromnego obrazu historycznego namalowanego z dbałością o szczegóły, z kilkoma bohaterami na pierwszym planie, takimi jak Claude Perrault, Christopher Wren, Carlo Lodoli, Giovanni Battista Piranesi, Jacques-Germain Soufflot. Nakładają się tu na siebie różnorodne narracje historycznych postaci (o niepospolitych biografiach). Jednocześnie zyskujemy panoramę co najmniej dwóch wieków kultury piśmiennej i wizualnej, w której architektura – jako sztuka projektowania (a nie tylko jako »technika« układania kamienia na kamieniu czy cegły na cegle) – rodzi się w ferworze debat akademickich, dyskusji o ideałach piękna na dworach, w salonach, na spotkaniach towarzystw i tajnych stowarzyszeń, w czasie podróży po Europie i po »dalszym« świecie, ale pozostaje zależna od politycznych ambicji i koneksji wpływowych mecenasów.
– Z posłowia Gabrieli Świtek
O autorze
Józef Rykwert – historyk i krytyk architektury, emerytowany profesor architektury na Uniwersytecie Pensylwańskim. Urodził się w 1926 roku w Warszawie. Po wybuchu wojny, we wrześniu 1939 roku wraz z rodziną wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Jest jednym z najwybitniejszych krytyków i historyków architektury. Wykładał i prowadził zajęcia na większości prestiżowych uczelni architektonicznych, m.in. na University of Essex (1967–1980), University of Cambridge (1981–1988) oraz na University of Pennsylvania w Filadelfii (1988–1998). Od 1996 roku przewodniczy Międzynarodowej Radzie Krytyków Architektury (CICA). Jest laureatem m.in. nagrody Brunona Zeviego (Biennale Architektoniczne w Wenecji, 2000) oraz odznaczenia „The Gold Medal Bellas Artes” (Hiszpania, 2009). W 2013 roku został uhonorowany Królewskim Złotym Medalem RIBA.
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.