Polska kultura wizualna wciąż jest obszarem słabo rozpoznanym i niedowartościowanym. Obraz historycznie ustępuje znaczenia słowu, nieczęsto stając się przedmiotem rozważań teoretycznych, wizje i widzenia są raczej domeną literatury, kompetencje wizualne społeczeństwa polskiego są zwykle nisko oceniane, a jego praktyki bywają określane jako estetyczna nędza, nadmiar lub nuda. Dwutomowy zbiór, obejmujący (1) teksty i obrazy źródłowe (od Abramowskiego po Hansena, od Rydet po Leśmiana) wraz z komentarzami oraz (2) autorskie hasła dotyczące praktyk widzenia (od obrazu do widowni, od bilbordu do melodramatu, od Pałacu po podróbkę), jest próbą zmierzenia się z tymi uprzedzeniami. Nie po to jednak, by przywrócić historii sztuki wybitne przeoczone dzieła, ale raczej po to, by w narzekaniach na wizualne braki Polaków zobaczyć istotny element polskiej kultury wizualnej – złożonej, niejednoznacznej, wielowymiarowej, mieszającej rejestry, gatunki i media. Staramy się zatem nie tylko zaprezentować, ale również zbudować pewną wizję teorii i praktyk kultury wizualnej w nowoczesnej Polsce. Intencją naszego badania było rozpoznanie zasobów i potencjału polskiej refleksji dotyczącej widzenia, prowadzonej przede wszystkim w wieku XX, ale osadzonej też w tekstach i praktykach dziewiętnastowiecznych, oraz próba namysłu nad nimi w kontekście z jednej strony języka dyscypliny, jaka? są badania kultury wizualnej, a z drugiej – form i problemów współczesnej kultury polskiej. W jaki sposób myślano u nas o widzeniu, obrazach i widowniach? Jakie działania artystyczne służyły do wyrażania i problematyzowania tych kwestii? Jak widzenie i obrazowanie są praktykowane na co dzień, jak przejawiały się i przejawiają w działaniach potocznych? Zgodnie z podejściem „archeologicznym” zakładamy, że rozpoznania historyczno-kulturowe mogą prowadzić w istocie do – innego czy nowego – rozumienia współczesności, a obrazy i wizualne idee z przeszłości otwierają drogę do dzisiejszych przedstawień i praktyk.
Współwydawca: Instytut Kultury Polskiej UW
dr hab. Iwona Kurz – wykładowczyni w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, zajmuje się historią nowoczesnej kultury polskiej w perspektywie wizualnej, antropologią kultury wizualnej oraz problematyką ciała i gender. Autorka książki Twarze w tłumie (2005, nominacja do Nagrody Nike, Nagroda im. Bolesława Michałka za najlepszą książkę filmoznawczą), współautorka książek Obyczaje polskie. Wiek XX w krótkich hasłach (2008), Ślady Holokaustu w imaginarium kultury polskiej, Ekspozycje nowoczesności. Wystawy a doświadczanie procesów modernizacyjnych w Polsce 1821–1929, redaktorka tomu Film i historia (2008), współredaktorka Antropologii ciała (2008) oraz Antropologii kultury wizualnej (2012). Redaguje pismo „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej”.
dr Paulina Kwiatkowska – adiunktka w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, kierowniczka Zakładu Filmu i Kultury Wizualnej i redaktorka naczelna kwartalnika „Pleograf”. Zajmuje się teorią obrazu filmowego i historią kina (przede wszystkim modernistycznego). Autorka książki Somatografia. Ciało w obrazie filmowym (2011; tłumaczenie rosyjskie – Charków 2014), współredaktorka tomów Nie chcę spać sam. Kino Tsai Ming-Lianga (2009), Spojrzenie Antonioniego (2015), Sztuka w kinie dokumentalnym (2016) i podręcznika akademickiego Antropologia kultury wizualnej (2012); redaktorka i tłumaczka książki Kai Silverman i Haruna Farockiego Rozmowy o Godardzie (2014). Publikuje między innymi w „Kwartalniku Filmowym”. Stypendystka Bogliasco Foundation (2016).
dr Magda Szcześniak – kulturoznawczyni, adiunktka w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, redaktorka pisma „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej”. Zajmuje się historią kultury polskiej XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem przemian kultury wizualnej, tożsamości i sfery publicznej. Autorka książki Normy widzialności. Tożsamość w czasach transformacji (2016), stypendystka Fundacji Fulbrighta, kierowniczka i wykonawczyni grantów Narodowego Centrum Nauki, zwyciężczyni nagrody naukowej tygodnika „Polityka” w 2017 roku.
dr Łukasz Zaremba – kulturoznawca, tłumacz, asystent w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, redaktor pisma „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej”. Interesuje się naukami o obrazach i wizualności. Tłumaczył między innymi książki W.J.T. Mitchella, Nicholasa Mirzoeffa, Jonathana Crary’ego i Hito Steyerl. Laureat stypendium START Fundacji na rzecz Nauki Polskiej i stypendium Ministra Nauki dla wybitnych młodych naukowców. Współredaktor podręcznika akademickiego Antropologia kultury wizualnej (2012). Autor książki Obrazy wychodzą na ulice, która ukaże się wkrótce w Serii wizualnej Instytutu Kultury Polskiej UW i Fundacji Bęc Zmiana.
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.